Hardlopen

Zondagochtend, een uurtje of tien. Je rolt uit bed en hijst jezelf in een paar hardloopkleren. Vooraf een slokje ranja, muziekje in en je bent klaar om te gaan. Je loopt de tuin uit en begint te rennen. Na zeker vijf meter hardlopen krijg je steek, even wandelen dan maar. Steek weg, we kunnen weer gaan rennen. Pff, het komt weer terug. Waarom kan dit nou nóóit een keer vlekkeloos verlopen? Eindelijk! De steek is weg. In welk tempo ga je nu lopen? Joggen? Nee, dat gaat te langzaam. Sprinten? Dat houden we niet vol de hele weg. Joggen dan maar. Nog een leuk dingetje, ik weet niet of ik de enige ben met deze struggle, maar mijn oortjes gaan altijd uit tijdens het hardlopen. Enorm hinderlijk. In combinatie met 'het niet kunnen vinden van een fijn tempo' ben ik met een chagrijnige smoel aan het hardlopen. Uiteindelijk sprint ik steeds een paar honderd meter, daarna loop ik voor twintig meter en ga dan weer sprinten, etc. De achterliggende gedachte hiervan: zo snel mogelijk naar huis. Eenmaal thuis plof ik op de bank met een glas water. Het zit er op. Volgende week weer, ik kan niet wachten...!